Thuiskomen in Udaipur

Thuiskomen, en toch steeds weer verwonderen. Je kunt een dag op een stoep of muurtje zitten, en nog niet moe gekeken zijn. Zoveel te zien, je te verbazen, te verwonderen, te glimlachen om het leven dat voorbijtrekt.

Afgelopen week bezochten we een aantal scholen en schooltjes, dichtbij en veraf. Het waren de laatste vakantiedagen tot de scholen weer beginnen, wat betekent: een hele dag bladeren en takken vegen, lokalen en terrassen poetsen, terwijl honden, geiten, soms een koe, duiven en apen genieten van de rust rondom het gebouw.

Op elke school deden we samen taal- en rekenoefeningen, gevolgd door een half uurtje gym. Leuk, en vol enthousiasme deed iedereen mee – ook de leerkrachten. Daarna tien minuten rust en voor iedereen een lekkere pruim, de fruitsoort van dit seizoen, naast mango (lastig eten onderweg) en bananen (die hier in het regenseizoen afgeraden worden).

We hebben heel veel hygiënezakjes gemaakt: een soort pennenzakjes met een groot stuk antiseptische zeep, kam, tandenborstel en tandpasta, en een flesje olie voor uitgedroogde huid en haren. Moni, mijn trouwe helper hier, kreeg steun van zijn jongere broer Vyom. Na werk en school kwamen ze dozen ophalen en hielpen tot laat in de avond met vullen, pratend en lachend terwijl de ventilator op volle toeren draaide.

Nu is het tijd voor schriften, tekenschriften en kleurpotloden, schooluniformen voor enkele scholen, en soms een schooltas met potloden, pennen, gummen en slijpers. Gewoon geven doen we niet. We doen leerpuzzels of kleine testjes. Enthousiasme kent geen grenzen. Stralende gezichten, ingetogen blikken, gefronste voorhoofden: “Hoe zat dat ook alweer?”

En dan dat moment wanneer het kwartje valt, de glimlach komt, en een kleine hand een potlood stevig vasthoudt, klaar om te leren.